مدادي يعني واقعاً همه حرفا رو خوندي؟ :دي

من باز دوباره اومدم که تاکيد کنم روي اين نظرم که خواهر من، برادر من: داشتن شادي‌هاي ظاهري براي مسلمان حرام نيس! مادامي که فعل حرامي صورت نگيره، مسلمان هر تفريحي مي‌تونه داشته باشه و اصلاً بايد داشته باشه! ما رو نفرستادن دنيا که با اين همه نعمت، خودمون رو از همه چي محروم کنيم. هرچند نبايد همه فکر و ذکرمون هم خوش‌گذروني توي اين دنيا باشه.

ولي هيچ بعيد نيس که فردا از ما بازخواست بشه که اي بنده خدا... خدا برات اون همه نعمت روي زمين قرار داد. از چندتاي اونا استفاده کردي؟!

دقت كردي خارجيا هر روز يه چيز جديد به سرگرمياشون اضافه ميكنند.انواع پاركاي جديد.ترناي برقيه وحشتناك.لوازم ايجاد هيجان.

اينا همه نشون دهنده حس كمبود تو درونشونه كه به بيراهه ميرن و نميدونم با چه چيز خودشونو قانع كنن.

عوضش يه مراسم حسابيه روضه امام حسين با كلي اشك و گريه اون چنان آدمو شادو مبتهج ميكنه كه هيچي البته به نظر من حقير جاشو نميگيره

اينجا چه خبره؟ سرم گيج رفت...

تا کي من اين کامنتا رو بخونم!!!

تو ببخش که من زيادي حرف زدم. گوش دادن حرف هات هم باعث ناراحتيم نمي‌شه، خوشحالم مي‌شم.

حس و حالي هم که مي‌گي رو مي‌فهمم. هر کسي به نوعي در زندگي خودش براي يک بار هم که شده، تجربه‌ي حضور خدا در زندگي‌اش رو حس کرده.

من مجموع نظرم رو يه بار ديگه و به صورت مرتب مي‌گم:

1- رواني آرام و سالم تنها با وجود ايمان به چيزي به وجود مي‌آد. حالا اين ايمان اگر به چيزي کامل و همه جانبه باشه و اگر قوي باشه، آرامش و يقين همراهش هم بيشتره

2- داشتن آرامش قلبي و اطمينان به باورها و اعتقادات، متفاوت از نياز به آسايش و رفاه فردي و اجتماعيه. هر دوي اين‌ها براي سلامت رواني فرد لازمه. ما نمي‌تونيم صرفاً به تقويت ايمان براي رسيدن به آرامش قلبي و دروني اکتفا کنيم! از اون طرف هم بايد به رفاه و آسايش در زندگي شخص توجه داشته باشيم. هر کدوم از اين دو تا فاکتور ضعف داشته باشه، تعادل به هم مي‌خوره و دير يا زود روح و روان شخص طغيان مي‌کنه و خودش رو به صورت‌هاي مختلف از جمله زير سوال بردن اعتقادات خودش يا ديگران نشون مي‌ده.

3- اين اشتباه‌ترين روشه که براي تأمين هر کدوم از دو نيازي که بالا گفته شد، از راهي غير از خودش وارد بشيم. اگر من به خاطر ضعف ها و کمبودهاي رفاهي عاصي شدم، نبايد سعي بشه که با تقويت ايمان من اين ضعف‌ها لاپوشي بشه! اول بايد به من فهمونده بشه که اين مشکلاتي که دارم مي‌بينم به خاطر دين نيست! به خاطر عزاداري براي ائمه نيس! به خاطر ضعف‌هاي ديگه‌ايه که از طرف ديگران به من تحميل شده. شايد بعد از اين مرحله بشه با تقويت ايمان فرد، تحمل اون رو زياد کرد و اين ضعف‌ها رو در نظرش کوچک جلوه داد. اما حق نداريم که ب بسم‌الله بهش حمله کنيم که تو ايمانت ضعيفه! واسه همين اين چيزا رو نمي‌فهمي!

4- خيلـــــــــــــــــي پرحرفم :دي ببخشيد.

5- بابا منم اينقدرا که فکر مي‌کنين بي ايمان نيستم! به زبون نمي‌آرم که ريا نشه :دي

6- ايمان داشتن يه چيزه، عمل کردن يه چيز ديگه.

7- و ديگر هيچ! :دي

چون جوابت طولانيه تيکه تيکه جواب مي دم.

ببين، تو خودت هم داري مي گي که اون خانم بيشتر به رفاهي که در جوامع غربي ديده اشاره کرده. خب اين دقيقا همون حرفيه که من دارم مي‌زنم: بايد بين شادي هاي ظاهري و باطني تفکيک قائل بشيم. افسردگي مردم ما به خاطر عزاداري‌هاي ناشي از دينمون نيست! به خاطر اينه که معطل نون شبمون هستيم! به خاطر اينه که امنيت شغلي يا حتي تحصيلي نداريم. به خاطر هزار کمبود ديگه‌اي که در کشور ما هست و اونا امروز تجربه‌اي ازش ندارن.

قطعاً لذت يک شب قدر در سال براي ما مسلمونا از هزار سال زندگي کنار ساحل‌هاي اونا بيشتره! اما اين لذت نمي‌تونه نگراني من رو بابت حوادثي که ممکنه در اون سال براي من اتفاق بيافته رو از بين ببره. اين هم به خاطر ضعف ايمانم نيس (البته با يک ايمان قوي احتمال نگراني کمتر مي‌شه اما از بين نمي‌ره) اين نگراني ناشي از اوضاع نابسمان اجتماعي، اقتصادي و سياسي کشور ماست که البته اين روزا کم کم داره به کشورهاي اروپايي و آمريکايي هم سرايت مي‌کنه و احتمالاً از اين به بعد با رکود اقتصادي اروپا آمار افسردگي در سطح جوامع اروپايي رو به افزايش مي‌ذاره. به گزارش خبرنگاري... :دي (يه لحظه جوگير شدم! احساس کردم مفسّر شدم! :دييييييييييييي)

حالا خلاصه... ما هي بيايم بگيم که آقا، خانم، دين ما، ايمان ما باعث شادي و اطمينان و همه چي مي‌شه! رفاه و آسايش که با ايمان صرف بدست نمي‌آد، مي‌آد؟! وقتي بيشتر از نصف جمعيت ما زير خط فقر هستند (حتي وقتي به زور خط فقر رو بالاتر از هر استانداردي هم تعريف مي‌کنند بازم همه زير همون خط باقي مي‌مونند) نبايد انتظار داشته باشيم افسرده و بي حوصله باشن؟! حتي ايمان در کنار فقر احتمال از بين رفتنش زياده!

بعدش يه چيز ديگه. مگه آمريکايي‌ها و اروپايي‌ها يک سره سرشون داغه و در حال مستي و رقص و پايکوبي هستند؟! اگر هراز گاهي هم آخر هفته‌اي مي‌رن يک صفايي مي‌کنن به سبک خودشون، باز هم از دل خوشيه که در طول هفته داشتند! يک هفته رو کار کردن و تلاش و زحمت، بدون تفريح و شادي‌هايي از اين دست، حالا آخر هفته با خيال راحت مي‌رن وقتشون رو به انواع و اقسام صورت ها مي‌گذرونن! همه هم الزاماً نمي‌رن سراغ رقص و X و y!

سلام عليکم جميعاً و رحمة الله و برکاته!
دو تا موضوع به نظرم رسيد؛ يکي در مورد مردم در جوامع غربي و ديگري در مورد خودمون... در کشورهاي غيراسلامي مردم مطابق آيين خودشون شادي‌هايي دارن که از نظر ما حرامه. پس نبايد بگيم اونا غرق در گناهن. کي گفته که اونا آرامش باخدا بودن رو نمي‌فهمن؟ خاطره از يک دوست: مهمان دانشگاه ... بوديم و همراه يکي از مسئولين دانشگاه به بازديد از کليسايي رفتيم. به محض ورود به کليسا آن مسيحي (با همان کت و شلوار و لباس‌هاي شيک) دو زانو بر زمين نشست، چشمانش رو بست و شروع به دعا کرد!
خود بنده، داخل کليسايي بودم، يک پسر بچه که خيس عرق بود با توپي در دست وارد شد، دو زانو نشست، دعا کرد و رفت... پس لطفاً تهمت خدانشناسي به بندگان خدا نزنيد.
اما در مورد خودمون در اين کشور گل و بلبل! اعتراف مي‌کنم که الان با خوندن برخي نظرها چشمام گرد شد! باور کنيد قصد تمسخر ندارم! اشکال از منه! اما فکر نکنم امثال من گناه‌کار کم باشه که اکثر اوقات ائمه رو فراموش مي‌کنم و به زندگي خودم چسبيدم.
اما اين‌که چه‌طور مي‌شه در شرايط ايران شاد زندگي کرد؟ من چون منبعي ندارم از خودم مي‌گم با اجازتون... روزهاي عزاداري و اعياد، در هر دو حالت تلويزيون روشن نمي‌کنم! چون در هر دو مورد اون‌قدر افراط مي‌شه که آدم در نظرش بد جلوه مي‌کنه. هفته‌ي قبل از روز قدس، اون‌قدر از قدس تو تلويزيون مي‌گن که مردم رو وادار مي‌کنن بگن نه غزه، نه لبنان! دهه‌ي فجر اون‌قدر از انفجار نور مي‌گن که آدم بگه اصلاً نخواستيم! و هفته‌ي دقاع مقدس، اون‌قدر از جنگ مي‌گن که... خلاصه به ايشون توصيه بفرماييد غم و شادي القايي رو نپذيرن! مثل من کم‌دين، روز عاشورا يه بار بيشتر عزاداري نرن و موقع مداحي هم تشريف بيارن بيرون که مجبور نباشن به برخي چيزا گوش بدن!
مثل من کم‌دين، روز عاشورا به چيزايي که قلباً يقين ندارن، عمل نکنن و خودشونو اگه واقعاً ناراحت نيستن، ناراحت جلوه ندن. مثل من کم‌دين روزهاي عزا رو برن ديدن دوست و آشنا! بفرمايين که مثل من کم‌دين، حتي يک لباس سياه هم نداشته باشن، همون سورمه‌اي و قهوه‌اي کافيه!
و آخر هم بفرمايين خداي ما مسلمونا هم اون‌قدرا که مي‌گن سخت‌گير نيست. سعي کنن طوري رفتار کنن که حقي از کسي ضايع نشه... جز اين، هر کار ديگه‌اي کردن و شاد شدن، خيالشون راحت باشه که خدا هم خوشحال شده از شادي بنده‌ش!

از همه اين پرحرفي‌ها گذشته، اينجا يک مغالطه صورت گرفته (اسم مغالطه رو الان نمي‌دونم، چون کتابش دم دستم نيس :دي)

خارجي‌ها شادن، اما ايراني‌ها افسرده چون ما فقط عزاداري بلديم!

اين که نشد استدلال! خوب ما به تعداد عزاهامون (شهادت‌ها و وفات‌ها) جشن ميلاد هم داريم + اعياد ديگه! پس کفه شادي‌هامون به لحاظ کميتي سنگين‌تره! اما از نظر کيفيتي فعلاً توي برگزاري مراسم عزاداري پيشرفت بيشتري داشتيم، چون هميشه گريه ديگران رو در آوردن آسونتر از خنداندن ديگران بوده. (نگاه کنيد به تعداد فيلم‌هاي تراژيک خوب و ماندگاري که هر سال توليد مي‌شه و فيلم‌هاي طنز ماندگار و خوبي که هر صد سال يه بار توليد مي‌شه!)

بعد تازه، جواب‌هاي ما رو باش! شادي‌هاي ظاهري مورد نظر در صورت استدلال رو با شادي‌هاي باطني و قلبي يکي گرفتيم و هي داريم مي‌گيم مومن شاده! شادي مومن به اينه و به اونه و ....!

به فرض که همه ما با ايماني که داريم، قلباً شادتر از هر قومي باشيم! الان حرف سرِ شادي ظاهري اقوامه نه شادي باطني و اطمينان قلبي! تازه اينجور که معلومه، قوميت ها رو بر اساس مذهب دسته بندي نکردن. حرف سرِ ايراني بودن و خارجي بودنه! نه غيرمسلمان بودن و مسلمان بودن! ما خارجي مسلمان هم داريم! اتفاقاً مسلمان‌هاي خارجي هم به اندازه‌ي غير مسلمان‌هاي خارجي و چه بسا بيشتر از اونا، شاد هستند.

(دني زودتر بيا به داد وبلاگت برس! وگرنه من همينجوري هي نظريه توليد مي‌کنم :دي مفته ديگه!)

من اگه با اون خانم روبرو مي‌شدم، درباره‌ي شادي‌هاي مسلمان‌ها بهش هيچي نمي‌گفتم، چون در حال حاضر مصداقي براي حرف‌هام پيدا نمي‌کردم!

بله، همه ما مي‌دونيم پيامبر هميشه گشاده رو بودن و حديث داريم که شادي مومن در ظاهرش و غمش در دلشه. اما کدوم يکي از ماها که داريم اين حديث رو براي يادآوري به اون خانم تکرار مي‌کنيم، به اين حرف پابند بوديم؟ شادي‌هاي کدوم يکي از ما تماماً يا اکثراً به واسطه شادي ائمه يا اعياد اسلامي بوده؟!

خودمون رو گول نزنيم. اين چيزا توي زندگي خيلي از ما بخش "اقليت" رو تشکيل مي‌ده. چرا سعي کنيم به کسي که به همين اقليت هم شک کرده، از اين حرف ها بزنيم؟ اين حرف ها جز له کردن طرف و به رخ کشيدن توخالي خودمون -به عنوان مسلمان و مومن!- نتيجه‌اي نداره!

من نوعي، اگر واقعاً غم اسلام توي دلم بود، جايي واسه غم‌هاي خورده ريز خودم نداشتم که سفره دلم رو پيش همه باز کنم و اشک و آه خودم و بقيه رو در بيارم! من اگه شاديم به خاطر ائمه بود، روز ميلادشون يا اعياد ديگه اسلامي رو با شادي‌هاي خودم پر نمي‌کردم و اين روزها رو به خاطر اتفاقات خوبي که براي خودم در اون ها رخ داده عزيز نمي‌دونستم!

دني جان، من اگه بودم به اون خانم مي‌گفتم تو راست مي‌گي! اونا شاد زندگي مي‌کنن و ما همه افسرده‌ايم! چون اگر قرار باشه به ملاک‌هاي اسلامي براي شاد بودن تکيه کنيم، همه ما نه تنها شاد نيستيم، که حتي مؤمن هم نيستيم!

وب خوبي داريد

در صورت تمايل لينك بدهيم

به ما هم سر بزنيد

موفق و مويد باشيد

سلام. من يه اعتراض دارم به نظر دوستان! کاري به فسادهاي اخلاقي بعضي از مردم در غرب ندارم، کاري به شادي‌هاي همراه با حرام اونا ندارم و کاري به خيلي از تصورات منفي ديگري که ما درباره غرب داريم، ندارم! من مي‌خوام اين رو بگم: مردم آمريکا (آمريکا رو گفتم، چون شاخص‌ترين کشوريه که اينجور وقتا به ذهن مي‌رسه) در تمام دنيا "ديندارترين" و "باايمان‌ترين" مردم هستند! شايد به همين دليل باشه که مردم اون کشور شاد هستند. چون ايمان دارند و ايمان -ولو به يک چيز باطل- مي‌تونه تاثيرات رواني زيادي داشته باشه که يکي از اون‌ها اميد به آينده و شاد زيستن هست.

چرا عادت کرديم تا حرف غرب مي‌آد، ذهنمون بره سمت بي‌ديني و بي‌ايماني و عناد با حق و بي‌خدايي؟!! ما نبايد صرفاً به اعمال رجال سياسي کشورها و تبليغات ژورناليستي که عليه اين کشورها مي‌شه اکتفا کنيم. نمي‌گم غرب گل و بلبل و گلستانه! اونجا آمار افسردگي و خودکشي و اعتياد و غيره و غيره بالاست، اما شادي و مهمتر از اون، آرامش رواني اکثريت مردم هم انکار ناپذير نيست!

کليسا، به عنوان يک مکان مقدس، هنوز هم جايگاهش رو در زندگي مردم غرب، به خصوص در آمريکا حفظ کرده! حتي همراه با زمان پيش رفته تا از زندگي مردم حذف نشه!

چرا تا اسم شادي غربي‌ها مي‌آد، ذهنمون مي‌ره سراغ ميگساري‌هاي اون‌ها در کاباره‌ها؟!! تا حالا مراسم کليسايي اونا رو ديدين که چه جمعيتي مي‌آد و همه با چه چهره‌ شاد و بشاشي در اين مراسم شرکت مي‌کنند؟ تا حالا از رقابتي که بين کليساهاي اروپايي و آمريکايي هست چيزي شنيدين؟

براي مطلبت فعلا اين به ذهنم رسيد که :

قال امام علي(ع):المومن بشره في وجه و حزنه في قلبه/شادي مومن در صورت او پيدا و اندوه و غصه اش در قلب او نهان است

يعني به نظر من اتفاقا مومنين شادتر هستند.جمعه که ازتهران برمي گشتيم تو هواپيما يه خانومي بود که از نظر ظاهري هيچ چيزش به مومنين نمي خورد.و وضع خيلي ناجوري لباس پوشيده بود و مدام با مهمانداران مرد گپ مي زد.اين آدم در طول پرواز به قدري اضطراب داشت که نزديک بود از هول مرگ بميره!!گاهي ما آدمها شادي و هيجان کاذب رو با شادي ناشي از آرامش اشتباه مي گيريم واينه که فکر مي کنيم نامسلمانها شادند.من به عنوان کسي که با انواع و اقسام اين نامسلمانها در خارج از کشور نشست و برخاست داشتم مي گم که شادي اونها شادي نيست مستي است که بعدا از سرشون مي پره.و خماريش واسشون مي مونه

در مورد آرزوي خوب هم... هرچي آرزوي خوبه مال تو!!!

نيدونم!

بهش ميگم تو امتحان كن اين گريه زاريا رو! تو عشق اهل بيت رو تو دلت داشته باش و تو شادياشون شاد و تو غماشون غم داشته باش اون وقت اگه شاد نبودي....اون وقت اگه حس نكردي همه چيز مال توئه و دلت گرم نبود...بيا منو بكش!:دييييييييييي

دني اين چيزا رو بايد آدم خودش بچشه! اينكه يكي بياد براش بگه فايده نداره! تا نچشه نميفهمه!