ساعتي شگفت، مکعّب شکست و بعد

مردي به جاي قبله ي مردم نشست و بعد



رکعـت شـدو نمـاز شدو حمـد و سوره شد

آمـد طلسم مسجـديـان را شکــست و بعد



با يک نــفر شبيه خـودش گشـت روبرو

خود را گرفت ثانيه اي روي دست و بعد



آيات نوبري ز درخت انار چيـد

و خواند از تشهّدش:از بودو هست و بعد



مِثلِ مَثل شد و به زبان همه شکفت

از راه حلق در ته دل ريشه بست و بعد



چون روح در نسوج گياهان حلول کرد

يک خوشه خورد از خودش و کرد مست و بعد



مقداري از ترشّح او را زمين چشيد

قيمت گرفت خاک اراضي پست و بعد



ما را ببخش ما که گناهي نداشتيم

او خواست اهل باديه را بت پرست و بعد



هر سال گفت تا که بگويند شاعران:

در ساعتي شگفت مکعب شکست وبعد..