ساقي جان با ايمان خالي ميشه شاد بود در صورتيکه ايمان واقعا درست حسابي باشه براي يکي مثل من يا اون خانومه که هنوز داريم با خودمون کلنجار ميريم واسه بهتر شدن ، رفاه هم شادي مياره در واقع اون بزرگي که تو ميگي به درجه اي از ايمان رسيده که ديگه اين چيزا رو اصن نميبينه و حتي اگه داشته باشه هم نميخواد
نمونش مرحوم مجتهدي تهراني که بارها همه ي زندگيش رو بخشيد به اين و اون و در عين حال اينقد آدم بزرگي بود که بعد از مرگش يه پسري ميره سر مزارش و ازش ميخواد کمکش کنه که نماز صبحاش رو بخونه و ديگه قضا نشه
پسره ميگه فردا صبحش بود که توي خواب آقاي مجتهدي منو براي نماز صدا ميزنه بيدار که شدم داشت اذان ميداد!
خب اين طبيعيه که با ديدن 4 تا خارجي و زندگيه مرفهشون اون خانوم افسرده بشه اما اشتباهش اينجاس که ميندازدش تقصير دين و کشورش
ما تا وقتي نتونيم با خودمون کنار بيايم نميتونيم به اون آرامشه برسيم چون نميدونيم چي ميخوايم
به علاوه رفاه و کلا ماديات چيزايي هستن که آدم ازشون سيرموني نداره و هرقدر هم داشته باشه باز راضي نميشه
پس فکر نميکنم عامل کاملي براي بدست آوردن آرامش باشه اما به کسي مثل ما ميتونه کمک کنه اما اين آرامش اوني که بايد باشه نيس:دي
همونطوري که يکي از معصومين حديثي دارن: آرزوها بيننده را فريب داده و اميدوار را مايوس ميکند
در ضمن مخاطب کلي اين حرفاي من علاوه بر تو همه ي بچه ها مخصوصا فيلسوفچه بود ديگه همينجوري اومدم جواب تورو بدم ادامه پيدا کرد ديگه:ديييييييييي