يه فيلمي چند وقت پيش توي تلويزيون نشون ميداد، به اسم حلالم کن، يه آقاي دزدي که توبه کرده بود و دنبال جبران اشتباهاتش بود، گاهي اوقات از اون اشتباهي که کرده بود يادش نمي يومد، اما بعد از جبران خطاي گذشته اش و راضي کردن مردم دوباره يه جوري به ذهنش مي افتاد که اين اشتباه رو انجام داده.

مي خوام اينجوري بگم که انسان خودش مي تونه به راحتي ببينه کجاي کاره، کافي بشينه و با خودش کلاهش رو قاضي کنه، و سعي کنه اون خطاهاش رو جبران کنه، اونوقت خدا بهش توفيق ميده که بتونه اون کوچولو ترين اشکالاتي که خودش حتي نمي دونه رو متوجه بشه. اونوقت مي تونه بفهمه کجاست.
من اين سخن رو اينجوري تفسير مي کنم، انسان بايد نهايت تلاشش رو بکنه، سختي ها رو تحمل کنه، به نعمت و ثروت برسه، اما وقتي رسيد، بنده ي اونها نباشه، انفاق کنه، دستگيري ديگران رو انجام بده.

داريم کساني که مي گن براي 1 ريالش عرق ريختيم، چرا انفاق کنيم؟ چرا خمس بديم؟ چرا ماليات بديم؟ چرا زکات بديم؟ چرا قرض بديم؟ چرا .... اينجاست که ميشه دنيا، اما زماني که بتوي به راحتي انفاق کني و .... اون مهمه.

خيلي ها اين حرف رو اينجوري متوجه ميشن که بشينن گوشه ي خونه، به اندازه ي خورد و خوراکشون کار کنن و ....

من که فکر مي کنم اونطوري درسته. اونجوري انسان از فرصت هاش نهايت استفاده رو مي بره.